Momenteel heb ik een mega, mega, MEGA-rebound. En nee, ik doel niet op de rebound als in ‘het toch nog scoren van een doelpunt, meteen na het mislukken van een penalty’ of ‘de bal die terugkomt van het bord/basket’. Ik doel op de rebound na het uitwerken van mijn medicatie. Zo’n rebound houdt in dat de symptomen erger worden, of in ieder geval als ‘erger’ ervaren worden. Gelukkig heb ik niet dagelijks last van die rebound-effecten, maar af en toe heb ik er wel last van. Het verschilt per keer hoe erg ik de rebound ervaar. Die van nu ervaar ik echt als een dikke vette mega-rebound. Ik weet op zo’n moment níet wat ik met mijzelf aanmoet en de mensen in mijn omgeving worden he-le-maal gek van mij. Dit stuk heb je ‘rustig’ gelezen, omdat het niet met capslock geschreven is, maar je weet vast hoe het is om iets te lezen wat wel met de capslock beschreven staat.

DAN NEEM JE ALLES WAT JE LEEST ALS HET WARE SCHREEUWEND IN JE HOOFD OP. SUPERIRRITANT JOH!

Nou, dat is dus een beetje wat ik tijdens de rebounds in mijn hoofd ervaar. Alles ‘SCHREEUWT’ dan in mij. Als ik mensen vertel dat ik ADD/ADHD heb dan is men vaak wat verbaasd. Ik kan mij vrij goed beheersen en ben goed in het tonen van sociaal gewenst gedrag. De drukte bevindt zich bij mij grotendeels in mijn hoofd. In die zin kun je zeggen dat er bij mij in mindere mate sprake is van externaliserend gedrag. De hyperactiviteit zit wel in mij, maar daar heb ik met name last van en een ander in veel mindere mate. Behalve dan tijdens dit soort rebounds. Naast de vele, drukke, capslock-gedachtes, heb ik op die momenten een enorme energie in mij en die moet eruit. Maarja, hoe hè?

‘Ik ben die bom op het punt van ontploffing, ik druk hem maar de kop in.’ – Lyrics van het nummer Wind Waait, van Typhoon & Sticks.

Bij het schrijven van deze blog kwam een stuk uit de lyrics van het bovenstaande nummer in mij op. Iets de kop indrukken houdt in dat je iets onderdrukt of ongedaan maakt. Nou, mijn bom is ontploft nog voor ik het de kop in kon drukken. Die mogelijkheid was er überhaupt niet meer, want bovenstaande en onderstaande is iets wat mij in deze momenten overkomt en waar ik zelf weinig tot geen controle (meer) over heb.

Hieronder kopjes, zodat je eventueel kunt kiezen wat je wel of niet leest. Brengt hopelijk iets meer structuur en overzicht in dit chaotische geheel aan kopjes over hoe ik mijn rebounds ervaar.

Kletsen en praten
Ik houd van kletsen en praten. Ik neem daarin normaal gesproken al veel ruimte, maar op deze momenten doe ik dat helemaal. Het liefst praat ik aan een stuk door, van de hak op de tak en weer terug. ‘Leestekens’ ontbreken op die momenten grotendeels. Dat is overigens ook van toepassing bij de capslock-gedachtes. Supervermoeiend voor mijzelf, maar nog meer voor de ander op het moment dat ik begin met praten.

Rebounds & Bloggen 
Het schrijven van deze blog is trouwens ook een hele uitdaging, aangezien ik mij nog in de rebound bevind. Ik moet enorm filteren wat ik wel en niet neerzet, aangezien er van alles en nog wat in mijn hoofd op komt. Als ik aan het bedenken ben hoe ik het ene neer ga zetten dan komt meteen het volgende alweer in mij op.

Lomp en extreem chaotisch
Van de rebounds word ik overigens ook lomp en extreem chaotisch (dat laatste beschrijf ik in de vorige alinea al). Lomp als in het stoten tegen dingen. Zo loop ik dan bijvoorbeeld tegen de bank, tafel, deur aan of – zoals net – bots ik tegen mijn vriend aan terwijl ik het lief bedoelde. Dan geef ik hem dus per ongeluk een kopstoot, of krijg ik een elleboog in mijn gezicht nadat ik veel te snel overeind kom om hem een kus te geven. HA.

‘Huh? Wat moet die HA daar?’
Tussendoor wilde ik al veel meer uitspattingen neerzetten, want ook dat is waar ik dan last van heb. Super gênant, want daarmee lijk ik nogal mentally retarded. Gelukkig kan ik mij daarin redelijk beheersen en heeft vooral mijn hele directe, vertrouwde omgeving daar last van (zoals mijn moeder of mijn vriend).

Slecht in slaap komen
Al eens eerder schreef ik over het slecht in slaap komen. Je kan wel raden dat er bij rebounds absoluut geen sprake van ‘inslapen’ is. Gelukkig krijg ik dit meestal aan het begin van de avond, waardoor het uiteindelijk redelijk meevalt op het moment dat ik in bed lig. Soms heb ik ook last van rebounds, of andere drukke buien op het moment dat ik moet gaan slapen. Daardoor presteer ik het om soms pas rond 03.00 uur / 04.00 uur in slaap te vallen.

Het effect van muziek op de rebound
Ik zal je vooral uitleggen wat het effect van ‘drukke’  muziek is op de rebound. Het werkt als speed zoals speed bij mensen – zonder ADHD – werkt. Het versterkt alles nóg meer. Rampzalig dus! Ik weet niet of het bij iedereen zo werkt, maar ik moet ábsoluut geen nummers als Never say goodbye van Harwell & Dyro ft. Bright lights (Wildstylez remix) luisteren. Dan ben ik één grote stuiterbal met continue uitspattingen. Ik zet dus bewust geen muziek aan tijdens de rebounds! Misschien wel leuk om eens te checken wat het effect is van rustige muziek ten tijde van de rebounds. Wellicht werkt dit compleet de andere kant op; zou een mooie ontdekking zijn!

Im not (mentally) retarded!
Geen idee wat voor beeld jullie door bepaalde posts va mij krijgen, maar naast al deze vage, gestoorde dingen kan ik mij buiten de rebounds – of andere drukke buien – om vrij normaal gedragen hoor! Ik kan wel allemaal leuke, mooie, zoetsappige verhalen vertellen, maar dit is gewoon hoe het af en toe is. Tot op zekere hoogte kan ik mij daarvoor schamen, alhoewel ik het woord schaamte niet helemaal toepasselijk vind. Het is meer dat ik dit stuk (of andere dingen zoals verdriet en teleurstelling) liever niet openbaar maak. In zekere zin is dat de definitie van schaamte natuurlijk, maargoed, je zult vast begrijpen wat ik bedoel. De reden dat ik er dan toch voor kies om zo’n post als deze te doen, waarin ik mijzelf misschien wel deels voor schut zet door dit soort feitjes te delen, is omdat ik niet wil doen laten lijken dat alles altijd maar goed gaat. Wil. Doen. Laten. Lijken. Dat was vast niet ABN.

CONCLUSIE
De conclusie is vooral dat er geen echte conclusie is (als zijnde een conclusie die iets oplost). Wachten tot de rebound over is, is het beste. En tot die tijd werkt zoeken naar iets waarmee je de overload aan energie kwijtraakt ook wel. Ontlading vindt bij mij vaak plaats door middel van het toch heel druk kletsen, druk appen, sporten, het op de loop laten van uitspattingen en het druk eten van voedsel. Wat ook nog een optie is, is het toch nog innemen van een extra pilletje methylfenidaat om alles weer tot bedaren te brengen, máár, methylfenidaat kent als bijwerking het moeilijk in slaap kunnen komen. In mijn geval niet handig dus.

(Rebounds zijn niet besmettelijk, maar voor velen zal het beter zijn als je op deze momenten uit mijn buurt blijft! Hihi!)

En toen was het alweer 18 oktober 2016. Voor m’n gevoel leef ik nog ergens begin september. Man, wat vliegt de tijd. Niet zo gek ook, want ik kom meer tijd tekort dan dat ik overhoud. Een beetje net als wanneer je meer calorieën verbrandt dan dat je eet. Een beetje net als wanneer je te hard optrekt en je lichaam zich wat millisecondes later beweegt dan je voertuig.

Ik ben dat type dat regelmatig eerst doet en dan denkt, lekker impulsief en avontuurlijk, maar ook lekker onhandig en dom. Uiteindelijk komt het altijd goed, dat wel.

Vorig jaar heb ik het op school gehad over grenzen. Ikzelf was degene die dit onderwerp inbracht. Ik was zoekende naar mijn grenzen. Wat kan ik aan? Hoe lang kan ik het aan? Hoe ver kan ik gaan? Wat is mijn max en waar ligt ‘ie? Ik zag die grens als een soort van eindstation. De grens, de eindstreep, waarop je absoluut niet verder kunt. Mij werd toen de vraag gesteld of ik die grens überhaupt wel wilde vinden. Goeie vraag! Daar had ik nog niet over nagedacht namelijk. Er bestaat blijkbaar ook een ander soort grens, namelijk een soort van gezonde grens waarop je die perfecte balans hebt van ‘eruit halen wat erin zit’, maar tegelijkertijd ook op kunnen laden, en op een chill energieniveau zit. Oké dan, teach me please. Want hoe vind je die grens? Ik merk namelijk dat ik die perfecte balans nooit heb en er vaak niet eens bij in de buurt kom. Pas achteraf merk ik dat ik een bepaald soort onzichtbare grens ben overgegaan en dan is het al een soort van te laat. Dan heb ik mezelf weer van alles op de hals gehaald en leeft mijn leven mij, in plaats van ik mijn leven. Ik had bedacht voor mijzelf dat ik regelmatig – elke week ofzo – even stil ging staan bij mij zelf. Even stil staan. Stil. Klinkt simpel, maar dat is voor mij blijkbaar een hele opgave, want ik zit eigenlijk nooit stil (letterlijk). Toch merkte ik dat áls ik dat deed, dat het mij wel hielp. Even rustig bij langs gaan waar ik die week druk mee was, wat mij energie gaf en wat mij energie kostte. Alleen al door dat even op een rijtje te zetten kreeg ik wat meer orde in de chaos en kon ik inzien op welke momenten ik wat meer rust nodig had.

En toen werd het zomervakantie. En toen kreeg ik een baan: een nieuwe functie in een andere plaats. En toen switchte ik van opleidingstype: van voltijd naar deeltijd. En toen hield ik mijn bijbaan toch, terwijl ik die eigenlijk op zou zeggen. En toen koos ik er voor om een training te volgen. En toen bedacht ik nog een bepaald concept voor in het werkveld, die ik uiteraard ook uit wilde werken. En toen startte het afstuderen. En toen besloot ik met mijn vriend om een huis te kopen. En toen lag er een berg nog-niet-gedaan-huiswerk, een berg onopgevouwde was en nog een berg aan andere ongedane huishoudelijke klusjes. En toen waren we zo ongeveer twee maand verder en attendeerde een collega mij erop dat het erop lijkt dat ik eigenlijk al met al een fulltimejob uitoefen als ik alle uren eens bij elkaar op zou tellen die ik besteed aan werk, bijbaan en school. Die zin is lang, maar ik laat ‘m staan. 

Zoek de balans. Of niet, want die mist gewoon.

Ode aan de opmerking van deze collega – dat moet ik ook nog even naar haar toe benoemen -, want dit heeft me wel stilgezet en opnieuw laten nadenken over de thema’s ”grenzen” en ”balans”. Ik ben het eerst maar eens op een rijtje gaan zetten, to face it. Allereerst maakte ik een rekensommetje, eigenlijk was dat al voldoende want daardoor kwam ik erachter dat ik in drie weken tijd alleen al 128,5 uur besteedde aan werk, bijbaan, training en (het naar) school (gaan). Daarna dacht ik na over de volgende vragen: Hoeveel uur steek ik waarin? Wat heeft prioriteit? Wat moet echt en wat moet minder? Wat geeft mij energie en wat kost mij energie?

Opbrengst: bewustwording, overzicht en inzicht.
Opnieuw heb ik eerst gedaan en toen (na)gedacht. Ik heb geen balans aangebracht en van alles ingepland behalve rust. Nu ik dit weet, en weer ‘geland’ ben in het hier en nu, wordt het tijd voor actie! Ik leef weer in half oktober 2016 en ga mijn leven leven, in plaats van mijn leven mij. Ik ga eens even een aantal dingen aanpassen en rust inplannen.

‘Even’.