Bidden en blowen. Dat was wat ik deed toen mijn relatie uitging, inmiddels twee jaar geleden. Wellicht heb je de vorige blog van Mijn wereld door Zijn filter gelezen, genaamd ‘Autobiografie van mijn geloofsleven’. In de laatste paar alinea’s kun je lezen dat mijn hele leven op zo’n kop stond toen die relatie uitging. Ik voelde op dat moment dat ik niet veel anders kon dan bidden. Op dat blowen kom ik later terug.


Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en u zal opengedaan worden.
“Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en u zal opengedaan worden.”. Aan deze tekst moest ik denken voor ik mijn verhaal verder wil gaan. Deze Bijbeltekst, Mattheus 7:7, heb ik écht ervaren. Het eerste dat ik deed toen het uitging was bidden. Ik bevond me in een ellendige situatie, zoals ik dat toen ervoer, waarin ik ‘mijn opgebouwde leven’ en het - anderhalf jaar daarvoor gekochte – huis moest gaan verlaten, op zoek naar een andere plek in Kampen waar een ‘nieuw leven’ zou starten. Een plek waar ook mijn hond Dex welkom zou zijn. Zij die in Kampen wonen weten hoe moeilijk het is om aan een appartement te komen, überhaupt al, maar zeker een die niet te duur is en waar een hond welkom is. Ik bad iets als ‘Here God, als dit dan allemaal zo nodig moet gebeuren, zorg er dan in ieder geval voor dat ik zo snel mogelijk ergens anders een leven kan opbouwen en ik niet langer dan nodig in dit huis moet blijven wonen.’. Binnen 24 uur werden mijn gebeden verhoord.

Ik ben iemand die ervan overtuigd is dat je niet alles aan God over kunt laten, op zo’n manier waarbij jijzelf passief op je luie gat blijft zitten wachten tot God het gaat doen. Hij heeft je niet voor niets een gezond verstand en armen met handen, en benen met voeten gegeven. God zal het doen, dat zeker, maar je mag zelf ook in beweging komen en actie ondernemen. De volgende ochtend, na mijn gebed van die avond ervoor, ging ik meteen maar aan de slag met het mailen naar makelaars, op zoek naar een geschikte woonruimte. Plots werd ik gebeld door een voor mij onbekend nummer: ‘Ja hallo, met (..), ik begreep dat je op zoek bent naar woonruimte en die heb ik voor jou! Het is een appartement waar je niets meer aan hoeft te doen, je kunt er zo in. Je kunt het ook al snel bewonen, want in overleg zou het bij wijze van binnen nu en twee weken al te betrekken zijn.’ Wat?! Ik dacht, wie is dit in vredesnaam, en was helemaal overdonderd door het bericht. Na een kort gesprek bleek hij een vriendin van mij gesproken te hebben die mijn nummer had doorgegeven. Ik benoemde dat ik een hond had en dit bleek geen probleem te zijn. We planden diezelfde middag nog een bezichtiging. Ik ging en het appartement bleek perfect. Net een jaar ervoor gerenoveerd. Net buiten de binnenstad van Kampen. Ruim, nieuwe badkamer en een nieuw (tweedehands) geplaatste keuken. Geen tuintje helaas, maar verder echt perfect. Ik nam het. Een week later kon ik verhuizen.

On-ge-loof-lijk. Misschien geloof je niet in het bestaan van God en denk je ‘Poh, lekker toevallig ja.’, maar ik ben er dus echt wel van overtuigd dat dit het werk van God was. Ik voelde dit. En het voelen ervan is lastig uit te leggen, maar ik voelde als het ware de kracht ervan. Klinkt lekker zweverig he? Ik weet alleen niet goed hoe ik het je anders of beter uit kan leggen. Voor mij was het in ieder geval een teken en een bevestiging vanuit God dat hij een plan had met mijn leven en dat hij in al deze ellende zo goed mogelijk voor mij wilde zorgen en dat dus ook meteen kenbaar maakte.

Blowen
Bidden en blowen, zo luidde de titel. Ik bad dus, maar het tweede grote ding dat mij hielp was blowen. Ik ben iemand die altijd al een slechte slaper is geweest en je kunt wel raden dat het slapen er niet beter op werd toen mijn leven op dat moment op z’n kop stond. Ondanks dat ik al wel heel snel een bepaald soort gekke rust ervoer als ik bad, dit was een gevoel, ervoer ik anderzijds wel chaos in mijn hoofd. Er was veel te regelen, te doen en te denken. Ik blowde af en toe al eens voor de fun. En om meteen maar even een en ander de wereld uit te helpen, ik blowde niet om er helemaal kneiterstoned van te worden, ik blowde ook niet wekelijks of dagelijks, ik blowde gewoon af en toe. Door die ervaringen wist ik dat ik heerlijk kon slapen als ik blowde. Hoewel het internet het sterk afraadt, omdat je dan minder diep zou slapen, was mijn ervaring toch echt anders. Ik sliep als een roooosje, en ook erg diep, als ik had geblowd en dan hoefde ik niet eens veel op te hebben. Daarnaast had het blowen altijd een positief effect op de chaos in mijn hoofd, het werd dan een stuk stiller in die bovenkamer van mij.

Wat ik dus deed toen het uit was, was een paar joints regelen via vrienden van mij. En om het beeld in je hoofd, dat je nu mogelijk hebt bij het lezen hiervan, even te verstoren: deze mensen zijn hele lieve, volwassen vrienden, die er een leven op na houden waar God in veel dingen trots op zou zijn, dat weet ik zeker. Een liefdevol jong gezin met kindjes. Niks geen gekkigheid! Terug naar de joints, die ging ik dus in delen oproken en werden een stukje onderdeel van mijn avondritueel. De eerste paar weken deed ik dit dagelijks en rookte ik ongeveer een vijfde of een vierde joint. Eerst de avondronde met Dex, dan blowen, dan tanden poetsen en vervolgens meteen mijn bed in. Na die eerste twee weken stopt ik met de dagelijkse hijsjes, omdat de chaos in mijn hoofd en het slechte slapen minder werden en ik niet afhankelijk wilde worden van de THC en CBD. Uiteindelijk blowde ik alleen nog op de dagen dat ik verwachtte dat ik slecht zou slapen, of wist dat ik de dag erna een hele drukke dag zou hebben, zodat ik zeker wist dat ik goed uitgerust zou zijn voor het werk.

Bidden en blowen. Zo hield ik twee jaar geleden mijn dagen vol en zo startte er een ‘nieuw leven’!

Misschien heb je nu een mening over mij gevormd, maar dat maakt (mij) niet uit. Ik snap het als je denkt ‘Dat had ik nou nooit gedaan!’, of ‘Wat slecht, een christen die blowt, dat kan toch niet?’, of ‘Waarom deel je dit?’. Vanuit je eigen perspectief zijn bepaalde dingen niet altijd te volgen of te begrijpen. Om toch alvast een soort antwoord te geven op die vragen: allereerst zou ik dan reageren dat ik in die tijd nog ‘ergens anders vandaan kwam’ en mijn geloofsleven pas net weer opnieuw startte, en los daarvan, wie zegt wat goed en fout is? En wie heeft het recht om te oordelen over de ander? “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen”, Johannes 8:7. Je mag van alles denken en misschien had jij inderdaad andere keuzes gemaakt op dat moment, maar dit is hoe het toen is gegaan bij mij. Het heeft mij destijds wat fijns gebracht. Ik had er eventueel voor kunnen kiezen het niet in een blog te verwerken, maar ik denk dat het een eerlijker beeld geeft als ik ook dingen deel die minder mooi zijn, of waarvan ik al weet dat de meningen erover verdeeld zijn.

En dan nog een kanttekening. Natuurlijk wil ik hiermee niemand aanzetten tot blowen. Mocht je (wel eens) blowen dan denk ik dat het altijd goed is om je te bedenken waarom je het doet, hoe je hierin de balans houdt en bij voorkeur dat je ook goed in de gaten houdt of je er niet afhankelijk van wordt. Maak gewoon verstandige keuzes en als laatste tip: zorg ervoor dat er iemand is die ervan weet, zodat je het er af en toe eens over kan hebben.